من شاهکار خلقتم
•
الان داشتم به این فکر میکردم که خیلی ازآدما از زندگی شون لذت نمی برن. من اصلا این طوری نیستما. من هروقت که دلم بخواد بخوابم می خوابم هروقت دلم بخواد بخندم می خندم هروقت بخواد گریه کنم گریه می کنم کلا باهاش راحتم. دوسش دارم. یه رابطه ی متقابل بینمون هست. یعنی اگه من بهش بگم ساکت اونم ساکت میشه.اما میدونم که آدمای کمی، خیلی کمی شبیه من هستن.من همیشه خودمو دوس داشتم و به خودم افتخار میکردم(میتونین از وروجک بپرسین)
توی راه پله ی مدرسه مون نوشته:
من شاهکار خلقتم!
جالبه.نه؟
یعنی من برترینم.یعنی بهتر از من نیست.
پس چرا من به خودم افتخار نکنم؟
پس چرا من خودمو دوست نداشته باشم.
خیلی از آدما عاشق پولن.خیلیاشون عاشق ثروتن.خیلیاشون عاشق هیجانن.و...
اما من خودمو دوس دارم.(دیووووووونه ی خودمم)
شما چی؟!
چقدر برا خودتون و خواسته های دلتون ارزش قائلین؟!
جوابمو با نظر دادن بدین.