بخشی از انفجارات خفیف ذهن نامنظم من(!!!)
روی صندلی جلوی پراید مشکی پدر نشسته ام...کمربندم را بسته ام...
ماشین در حرکت است و من به جلو می نگرم.اما نه...
در دور دست ها چیزی نیست که به آن خیره شوم...
همانند نابیناییَم که جز خود را نمی بینم.تنها خود را احساس می کنم...
تنها من و نه هیچ غریبه ی دوست نمایی به نام انسان...
با لبخندی بر گوشه لب ، آن چنان ساده اما با ابهت نشسته ام ،
گویی مالک تمام هستیَم و
این ماشین قراضه ، آخرین مدل در تمام کره ی خاکیست...
در دل فریاد می زنم ، من چقدر خوشبختم...
هیچ چیز ندارم اما همه چیز ، از آن ِ من است.
.
.
.
شنیدن اسم کوچکم از زبان غریبه ای آشنا ، مرا از سرزمین خویش بیرون می آورد...
ماشین در کوچه ای تنگ اما پر ازدحام ایستاده است...
موجوداتی چهار پا همانند من...
با شتاب از این سو به آن سو می شتابند...
همانند من؟؟؟!!!
نمی دانم...
نمی دانم که هستم ، کجایم و مقصدم کجاست...
تنها (...!!) می روم...شاید برسم...
به جایی آشـــــنا...
انتهای کوچه معلوم نیست...
مقصدم بی نهایت است...
اگر کوچه بن بست بود چه کنم؟!!
کاش رفتنم ، به معنای رســـیدن باشد...
کاش...!!