فرازهائي از نيايش هاي دكتر شريعتي
خدايا! آتش مقدس «شک» را آنچنان در من بيفروز تا همه ي يقين هايي را که در من نقش کرده اند، بسوزند. و آنگاه از پس توده ي اين خاکستر، لبخند مهراوه برلب هاي صبح يقيني، شسته از غبار، طلوع کند.
خدايا! «عقيده» مرا از دست «عقده ام» مصون بدار.
خدايا! به من قدرت تحمل عقيده «مخالف» ارزاني بدار.
خدايا! در برابر هر آن چه انسان بودن و انسان ماندن را به تباهي مي کشاند، مرا با « نداشتن » و « نخواستن » رويين تن کن.
خدايا! مرا به ابتذال آرامش و خوشبختي مکشان. اضطراب هاي بزرگ، غم هاي ارجمند و حيرت هاي عظيم را به روحم عطا کن. لذت ها را به بندگان حقيرت بخش و دردهاي عظيم را بر جانم ريز.
خدايا! به من توفيق تلاش در شکست، صبر در نوميدي، رفتن بي همراه، جهاد بي سلاح، کار بي پاداش، فداکاري در سکوت، دين بي دنيا، مذهب بي عوام، عظمت بي نام، خدمت بي نان، ايمان بي ريا، خوبي بي نمود، گستاخي بي خامي، مناعت بي غرور، عشق بي هوس، تنهايي در انبوه جمعيت و دوست داشتن بي آنکه دوست بداند، روزي کن .
